Карлыг хувцсаа сольсон минутаас эхлэн, Ганад, Карла онхи өөр болчихсон юм шиг санагдав. Гана хэдий өөртэйгөө нөгөө л Карла нь бүжиглэж байна гэж бодсон боловч, өөрийг нь Карла тэврэн чихэнд нь: «Миний хайрт, миний хонгор Гана минь» гэж шивнэн хэлэхэд нь Ганын зүрх нэг л жигтэйхэн түг түгхийн цохилжээ. Гана хаа яваагаа ба юу хийхээ ч огт мэдэхээ болиод царай нь морин улаагана шиг нэг үе цайж, нэг үе улайсаар байв.
— Чамайг энэ дээлийг өмссөнөөс хойш ямар нэг хүн намайг татаад байх шиг болов. Толгой минь ингэж ихээр эргэж байна. Чи бид хоёрыг дэндүү илүү үзэж байх бололтой гэж Гана танцны дараа амарч байхдаа хэлэв...
