— Май! Манай жолооч үүнийг оронд нь өгөөрэй гэсэн юм гэж би боодолтой юм өглөө. Энэ бэлгээр түүний ямар хүн болох нь танигдана, хашир муу санаа сууж гүйцсэн хүн бол авахгүй биз гэж би бодсон юм. Хандмаа "Юу юм бэ, яршиг” гэж дургүйцэн боодолтой юмыг биеэсээ зайлуулж түлхсэнээ, намайг аргадаад гуйхаар авчхаад дор нь задалж үзлээ. Доторх юмыг нь үзэж инээмсэглэснээ над руу хараад "Та хачин хүн байна шүү” гэж дахин инээмсэглэв.
Хандмаа энэ удаа миний өмнө чухамхүү давхар санаагүй хүүхэд царайгаа үзүүлж шувуу үргэхээрээ нисдэгийн адил тийм жирийн байдлаар баярласнаа нуулгүй, гэнэн сайхан инээмсэглэсэн билээ. Би түүнийг өчүүхэн ч атугай баярлуулж чадсандаа өөрөө баярлаад,
— Би чамайг хэзээ ч мартахгүй гэж үнэн сэтгэлээсээ хэллээ. Хандмаа ичсэн янзтай харцаа буруулж машины дугуй руу хараад байснаа амаа жаахан ангайж, тун бүдэгхэн, дөнгөж дуулдахын төдий,
“Би ч гэсэн...” гэж хэлчхээд царай нь учиргүй улайсаар гэр лүүгээ гүйж орлоо.
