Манай өдгөө цагийн зохиолч, яруу найрагчид аль ч цаг үеийн зохиолчид хийгээд шүлэгчид лүгээ нэгэн адил зөвхөн нийгэм, улс төрийн үзэл санааны номлогчид төдийхөн бус үгийн бүрэн утгаараа оюун санааг цэнгээн баясгагчид нь байх ёстой билээ. Уйтгарласан уншигчдад диваажин гэж байдаггүй, уншигчийн сонирхол шохоорхлыг төрүүлж, сэтгэл санааг нь өөд татаж, баяр цэнгэл эдлүүлдэггүй, жинхэнэ урлаг шиг алив муугаас ариусгадаггүй залхмаар уран зохиолыг өршөөх ёсгүй. Хэдий тийм ч манай өнөөгийн буурьтай зохиолч хүн өөрийн үеийнхэнд нь тулгарсан асуудлуудын тухайд сэтгэл санаа гүнээ зовнидог байх учиртай нь басхүү үнэн билээ. Тийм зохиолч өнөө цагт шашны хүч чадал, ялангуяа бурхны айлдвар сургаалыг шүтэн бишрэх явдал хүний нийгмийн түүхийн аль ч эрин үетэй харьцуулахад сулран буурсныг олж харахгүй байж чадахгүй. Улам бүр олон хүүхэд сүсэг бишрэлгүй өсөж бойжиж байна.

Нүгэл буяны үйлийн үрийг итгэхгүй, сүнс үхэшгүй мөнх гэдгийг үнэмшихгүй, тэр ч атугай ёс суртахууны ач тусыг эрхэмлэхгүйгээр өсөн бойжиж байна. Жинхэнээсээ зохиолч хүн өнөөгийн гэр бүл оюун санааны үндэс сууриа алдаж байгааг ойшоохгүй байж эс чадна..