Жөү Жуньвэй их баяртай бөгөөд мэлхий шиг энд тэнд үсчиж тэр хоёр хүнд бүх ажлыг нь хүлээлгэн өгч дуусаад үйлдвэрийн хэмжээн дээр байгаа тавь, жараад ажилчдыг цуглуулан тэдэнд хандаж,

— Эзэн чинь өнөөдөр заавал ажил эхлүүлнэ гэж өчигдөр та бүхэнд амлаад өнөөдөр үйлдвэрийн ажлаа эхлүүллээ. Эзэн чинь за гэвэл ёогүй хүн шүү. Үйлдвэр алдагдалтай байсан ч би үйлдвэрээ ажиллуулна. Яагаад вэ? гэвэл үйлдвэрээ шууд хаачих юм бол та нар идэх хоолгүй болчихно. Та нар ч хятад хүн, би ч хятад хүн, Хятадын үйлдвэрийн эзэн хятад хүмүүстээ туслах ёстой. Цаашилбал зах зээл гадаадын бараагаар дүүрч хятад хүний мөнгө харийн хүний халаасан сав руу цутгагдан орж байна. Ганц жилд л хэдэн сая төгрөг сорчхож байна. Манайх бол Хятадын үйлдвэр, та нар хятад ажилчид, тэгэхлээр та нар эх орны барааг үйлдвэрлэж хятад эзэндээ туслах ёстой. Өндөр үнэтэй байвал бараа борлогдохгүй болно. Иймээс та нар юм үнэд ортол бага шиг цалин авч надад тусал! Үйлдвэрийн эзэн алдагдалтай байхад үйлдвэрээ хаахгүйгээр хятад ажилчдад тусалж байхад хятад ажилчид ч гэсэн амь хайргүй ажиллаж байж үнийг хямдруулахын тул хятад эзэндээ туслах ёстой. Гүйцээ! Эх орны таваарын үйлдвэр мандаг! мандаг! гэж Жөү Жуньвэй сүүлчийн үгээ уйлагнан хэлэв...