Цэргийн албанд мордохоос өмнө Чита хотноо талхны үйлдвэрт ажиллаж байсан удмын талхчин Егорт тэр таван цэргийг талх бариулахаар дагалдуулан өгч, цэрэг Ваанчигаар ахлуулжээ. Зөвлөлтийн армийн саперчид хоёр хоногийн дотор газарт гүн суулган барьсан энэ дүнзэн байшинд талхчны ам бүл хоромхон зуур санамсаргүй бүрджээ.
Тав зургаан зуун километр алсад байгаа суурин газраас зуны аагим халуунд сул шороо бужигнасан замаар талх тээнэ гэдэг үнэхээр бэрхтэй байв. Байлдаж байгаа бүх цэргийг шинэ талхаар хангаж чадахгүй ч гэсэн цэргийн хээрийн эмнэлэг, хүч сэлбэн амсхийхээр галын шугамаас түр ар тийшээ татсан цэргүүдэд шинэ талх амсуулахын тулд байлдаан болж байгаа газраас өртөө шахам зайтай газар корпус командлагчийн тушаалаар талхны хоёр жижиг газрыг нууцлан байгуулсны нэг нь энэ хонхорт байв. Баянтүмэнээс гурил ачсан машин өнжөөд нэг удаа баруун хойноос нь ирж, талх ачихаар тоноглосон хоёр машин зүүн талаас нь хоногтоо нэг удаа энд ирнэ.
Наваан, Шарав, Балсан гурав цэргийн гал тогоонд ажиллаж байсан учир хоол унд хийх дөртэй гэгдэн талх бариулах монгол цэргүүдийн нэрсийн жагсаалтад оржээ.
Харин Ваанчиг, Жаваа хоёр гал тогооны ажилд хавьтах байтугай дөргүйг салаа, тасгийнхан нь бүгд мэдэх байтал тэр жагсаалтад яагаад орсныг тавуулаа зав чөлөөгөөрөө ярьж маргаад учир шалтгааныг нь олсонгүй...
