...Ингээд анир чимээгүй боллоо. Сарны бүдэг гэрэл сараалжны цаанаас туссан нь шалан дээр торлосон сүүдэр харагдана. Аймшигтайг ч хэлэх үү. Андрей Ефимыч хэвтээд дахиад л цохих вий хэмээн эмээж амьсгаа даран чагнана. Түүнийг хадуураар хатган гэдэс гүзээ, чээж дотор нь хэд хэд эргүүлж орхих шиг боллоо. Тэрбээр өвдсөндөө дэрээ хазан авч шүд зуув. Гэнэт учир замбараагүй юм дотроос одоо сарны гэрэлд хар сүүдэр болон харагдах энд хэвтэгч хүмүүс хэдэн жилийн турш өдөр болгон ингэж өвдөж зовж байсан гэдэг тэсвэрлэшгүй аймшигт бодол гялсхийн өнгөрөв. Хорь гаруй жилийн турш тэр үүнийг мэдээгүй, мэдэхийг ч хүсээгүй ямар хачин хэрэг вэ? Тэрбээр өвдөнө гэж юу болохыг мэддэг ч үгүй ойлгодог ч үгүй явсан болохоор гэм буруутан бишээ. Харин Никита шиг үг хэлгүй хатуу ширүүн байсан нь түүнийг тэргүүнээс аваад өсгийгөө хүртэл хүйтэн цэвдэг болгожээ. Тэрбээр ухасхийн босож байдаг чадлаараа хашхиран Никита, Хоботов, харгалзагч болон бага эмчийг түргэн цааш нь харуулчхаад дараа нь өөрийнхөө амийг хорооё гэж бодсон боловч түүний амнаас ганц ч үг гарч өгсөнгүй, хөл нь ч түүний эрхэнд орсонгүй. Тэгээд бахардан амьсгаадан цамц халаадныхаа энгэрийг урж тасдан, орон дээрээ ухаан алдан унав.